Het had een leuke en onbezorgde studententijd moeten worden. Maar voor de 20-jarige studente was alles volkomen verkeerd uitgepakt. Wanhopig en verdrietig was ze, toen ze me benaderde.
Diefstal, huisvredebreuk, oplichting en zelfs aanranding en een poging tot verkrachting had de jonge vrouw moeten doorstaan.
Ze woonde in een keurig appartement op een locatie vlakbij het strand, waar ze me gastvrij ontving. De studente vertelde eveneens een advocaat te hebben ingeschakeld. Vanaf het moment dat de vrouw gedetailleerd haar verhaal deed, kwamen ook de tranen. Ik kon de enorme angst die haar in de greep had gehouden bijna voelen.
Ze had een tijdje een studentenwoning in een grote stad gehuurd. De huursom die haar huisbaas had gevraagd, was aanzienlijk geweest. Omdat het een nette woning was, had ze besloten het toch te doen. De verhuurder had haar destijds namelijk een mooi voorstel gedaan.
Hij wilde haar, als ze het bedrag contant zou betalen, een fikse korting geven van 350 euro per maand op de huurprijs van 850,00 euro. Een aantrekkelijk aanbod vond de studente dat ze graag accepteerde. Met nieuw gekochte spulletjes richtte ze haar onderkomen smaakvol in. Maar lang zou haar geluk in haar nieuwe huisje niet duren.
Op een dag stond ze te douchen toen de studente plotseling gestommel in huis hoorde. Ze stapte onder de douche vandaan, schoot snel wat aan en nam poolshoogte. Tot haar grote schrik stuitte ze in haar woonkamer op haar huisbaas.
Hardhandig greep de man haar beet en probeerde haar vervolgens te verkrachten. Dat mislukte. De studente zag in de worsteling kans aan haar belager te ontkomen en in paniek te vluchten. Of hij haar achterna kwam, zag ze niet. Ze rende zo hard als ze kon naar buiten en belde meteen haar broer. Ze wilde weg en snel ook.
Waarom ze die avond niet meteen de politie belde, bleef onduidelijk. Ze wilde zich er eigenlijk niet over uitlaten. Onmiddellijk aangifte doen tegen haar huisbaas was uiteraard vanzelfsprekend geweest. Maar ik vermoed dat ze bang was geweest om die stap te zetten.
Diezelfde avond vertelde ze wel aan haar toegesnelde broer wat haar was overkomen. En de volgende ochtend stapte ze alsnog naar de politie om de zaak aan te geven. Samen met haar broer reed ze daarna terug naar haar appartement. Ze durfde er absoluut niet meer te wonen en wilde haar inboedel gaan ophalen.
Tot haar verbijstering paste haar sleutel niet meer in het slot en deed de huisbaas de deur open. “Wie ben jij?”, had de man tegen haar gezegd. “Je weet heel goed wie ik ben”, antwoordde ze. “Jij hebt mij gisteren aangerand en geprobeerd om mij te verkrachten. Daar heb ik zojuist aangifte bij de politie van gedaan.”
De man zou zich vervolgens ijskoud hebben omgedraaid en haar hebben gevraagd of er in huis “iets van haar bij was.”
Toen ze naar binnenging, volgde een nieuwe schok. Al haar eigendommen bleken verdwenen en de woning was zelfs al heel anders ingericht. De huisbaas verzocht de studente en haar broer vervolgens om hem verder niet meer lastig te vallen en weg te gaan. Daarna knalde hij de deur dicht in hun gezicht.
De studente wilde het er niet bij laten zitten. Ze stuurde een lange reeks Whatsapp-berichten waarin ze de huisbaas duidelijk maakte dat dit niet door de beugel kon en dat ze haar inboedel terug wilde.
Gelukkig had ze de berichtjes bewaard. Ik las alles door. Het werd me duidelijk wat er daarna was gebeurd. Toen mijn cliënte steeds vasthoudender naar haar eigendommen had geïnformeerd, was de huisbaas haar gaan bedreigen. Bedreigingen die steeds ernstiger werden.
De studente was bang geworden en dat kon ik me indenken ook. Ondanks haar aangifte had de politie nog niets ondernomen, toen ze bij me aanklopte. Er was bovendien alweer enige tijd verstreken.
Mijn opdrachtgeefster wilde dat de huisbaas hoe dan ook werd aangepakt. In overleg met haar advocaat maakten we een plan van aanpak om bewijs tegen de man te verzamelen. We vernamen dat er meer meldingen waren gedaan door andere gedupeerde studentes. De huisbaas bleek in meer steden te hebben toegeslagen, er waren daar soortgelijke incidenten met jonge vrouwen geweest. Maar geen van hen had doorgezet. Waren zij ook bedreigd en bang voor represailles?
Middenin ons onderzoek belde de studente me op. Ze wilde stoppen en uitleggen waarom.
Ze was zwanger geraakt van haar partner en vond het de risico’s niet meer waard om nog door te gaan. Haar vriend zag dat anders. Hij wilde de huurbaas achter de tralies zien of hem, liever nog, zelf onder handen nemen.
We moesten begrip opbrengen voor het besluit van onze cliënte. Ze had het financieel niet erg breed en wilde haar centjes besteden aan spulletjes voor haar kindje. Pogingen van haar advocate om de zaak door te zetten, liepen helaas ook op niets uit. De studente was de hele stressvolle situatie zat.
Tegelijkertijd vond ik het heel jammer. Dit zijn van die frustrerende momenten in mijn mooie vak. De huurbaas zal er immers vrijwel zeker mee wegkomen en de kans dat andere jonge vrouwen in de toekomst slachtoffer van hem worden, is levensgroot.
Hoe eerder de politie deze man gaat oppakken, hoe beter.
*Vorige keer beschreef Herma hoe een sprookje ontaardde in een reeks diefstallen. Die column kun je hier teruglezen.